कर्मभोग भाग ६ –
“प्रिया…” त्या स्त्रीने प्रियाला आवाज दिला.
प्रियाने तोंड वळवले. सगळ्या खोलीत पांढरा धूर फक्त दिसत होता आणि समोर होती ती स्त्री. बाकी कोण कुठे कोणत्या स्थितीत पडले आहे हे तिला धुरामुळे काहीही दिसले नाही.
“तुला आता कसलीच भीती नाही…” त्या स्त्रीने आश्वासक आवाजात प्रियाला धीर दिला आणि प्रियाचा बांध फुटला. तिच्या डोळ्यातून अपोआप अश्रू सुरु झाले आणि तीने तिथेच फतकल मारली.
“धीर धर प्रिया… खंबीर हो. आपल्या अश्रूंना या जगात काहीही किमंत नाही. इथे गरज आहे ती काली स्वरुपाची…” प्रियाच्या खांद्यावर थोपटत ती स्त्री म्हणाली. काही वेळातच प्रियाने स्वतःला सावरले. त्या स्त्रीचे अनेक आभार मानल्यानंतर तिला सभोवतालची जाणीव झाली. बाहेर मिट्ट काळोख होता, त्यामुळे आता खोलीबाहेर पडणे शक्यच नव्हते. त्यातून रवीने तिला जंगली श्वापदांचीही भीती घातलेली होती. बरे खोलीत राहायचे तर तिथे तीन जण मेलेले आणि ज्याच्यावर विश्वास ठेवून ती इथे आली होती तो तिचा नवरा, त्याच्यापासूनच तिला जास्त भीती होती. फक्त त्यातल्या त्यात एकच गोष्ट तिच्या बाजूची होती आणि ती म्हणजे तिची नवी ताई. सध्या तरी ती बाहेरपेक्षा खोलीत जास्त सुरक्षित होती. तिच्या सोबत होती तीने यापूर्वी कधीही जन्मात न पाहिलेली स्त्री. स्त्री कसली भूतचं ते. चांगले असले म्हणून काय झाले? त्या भूतानेच माणसातल्या राक्षसांपासून तिचे रक्षण केले होते. तिच्या चेहऱ्यावर हे सगळे भाव आलटून पालटून उमटत होते.
“काय गं… कसला विचार करतेस इतका? एका भूताबरोबर कसे राहायचे याचा?” आता त्या स्त्रीच्या चेहऱ्यावर स्मितहास्य उमटले. त्या स्त्रीचे शब्द ऐकले आणि प्रियाला त्याही स्थितीत हसू आले.
“नाही गं ताई, माणसाच्या मनाचा विचार करत होते. मला जर कुणी असे सांगितले असते कि या रूम मध्ये भूत आहे म्हणून, तर मी ही रूमच काय पण गांव सुद्धा सोडले असते आणि आता मात्र तुझे इथे असणेच माझ्यासाठी आश्वासक आहे. एक करशील सकाळ पर्यंत अशीच थांबशील.., माझ्यासोबत?”
“अगं त्यात काय. मी तर इथेच असते. अगदी सकाळ झाली तरीही…”
“ताई…, एक विचारू?”
“हो विचार की…”
“नाही म्हणजे… तू इथे? या आवस्थेत?” जरासे चाचरतच प्रियाने विचारले.
“हं… तुला सांगू प्रिया, आज पहिल्यांदा मी कुणाशी तरी बोलू शकते आहे याचा मला खूप आनंद होतोय. माझं नांव रेवा. माझा जन्म पुण्याचा. घरी आई वडील आणि मी असे तिघेच. मी ८ / ९ वर्षाची असतानाच दोघेही अपघातात गेले. त्यानंतर माझा सांभाळ माझ्या चुलत्याने केला. सांभाळ केला म्हणण्यापेक्षा माझी जबाबदारी उचलली हे योग्य होईल. त्यानंतर माझे जीवनच बदलले. चुलतीला मुल नव्हते पण तिला कधी मी मुलगी वाटलेच नाही. मी फक्त एक अडथळा होते, त्यांच्यात आणि माझ्या वडिलांच्या संपत्तीत. तशी खूप संपत्ती होती असेही नाही पण मुबलक होती. चुलता चुलती कडे मी रहात असले तरी माझ्यात आणि अनाथ मुलांमध्ये कोणताच फरक नव्हता. शाळा संपली आणि मी कॉलेजमध्ये दाखल झाले. तिथे मला संदीप भेटला. संदीप हा बोलायला अत्यंत लाघवी आणि राहायला अगदी ऐटबाज. त्यामुळे मला तो आवडू लागला. नंतर नोटबुक देण्याघेण्याच्या माध्यमातून आमची ओळख झाली. ती दिवसेंदिवस वाढू लागली. आमच्या नावाची चर्चा कॉलेजमध्ये व्हायची त्यावेळेस मलाही ते खूप छान वाटायचे. घरी अगदी मुखजड झालेली मी कॉलेजमध्ये, त्याच्या सहवासामध्ये खूप मोकळी झाले. आणि त्यात आम्ही लग्न करण्याचा निर्णय घेतला. त्यावेळेस माझ्या काही मैत्रिणींनी मला त्याच्यापासून सावध रहा म्हणून सांगितले होते. पण मी काहीच ऐकायला तयार नव्हते. मला त्या सगळ्या जणी माझ्या शत्रू वाटू लागल्या.” हे सगळं रेवा शून्यात पहात सांगत होती आणि प्रिया ते ऐकत होती.
“त्यानंतर एक दिवस लग्न करून संदीप मला इथे घेऊन आला. मी खूप आनंदात होते पण तोच माझा शेवटचा आनंद. त्याच रात्री संदीपचे मित्रही इथे हजर झाले. आणि संदीपचा प्लान माझ्या लक्षात आला. जो प्रसंग तुझ्या बाबतीत झाला अगदी तसाच प्रसंग माझ्याही बाबतीत घडला. मला तिथून पळता येणे शक्य नव्हते त्यामुळे मी स्वतःच्या शीलाचे रक्षण करण्यासाठी बरोबर आणलेल्या सुरीने स्वतःचा घात करून घेतला. तुला सांगते प्रिया. त्यावेळेस जर मी स्वतःचा घात करण्यापेक्षा त्यांच्यातील एखाद्याला जरी इजा पोहोचवली असती तरी आज चित्र वेगळे दिसले असते.” हे बोलताना तिचे डोळे जरासे पाणावलेले दिसले. हे सगळे ऐकत असताना प्रियाच्या अंगावर काटा आला. सगळ्या पुरुष जातीबद्दल तिच्या मनात संताप निर्माण झाला.
“ताई… हे सगळे पुरुष एकाच माळेचे मणी का गं? तुझा संदीप आणि त्याचे मित्र काय किंवा माझा नवरा आणि त्याचे साथीदार काय. इथून तिथून सगळे सारखेच?” प्रिया चिडून बोलली. खरे तर रेवाला आलेला अनुभव देखील यापेक्षा काहीच वेगळा नव्हता.
“होय..!!! म्हणूनच मी आता ठरवले आहे. त्या तिघांचा सूड घ्यायचा. इतके दिवस माझ्या मनात काहीही नव्हते. त्यामुळेच तर मी कुणाच्याही समोर आले नाही. पण आजच्या या प्रसंगाने माझ्या जखमेवरील खपली निघाली. या लोकांना असे सोडले तर उद्या अनेक स्त्रियांची हे विटंबना करतील. बोल प्रिया. तू करशील मला या कामात मदत?”
“हो ताई… जरूर…” प्रिया उत्तर दिले.
“पण आधी या भानगडीतून तुला सहीसलामत सोडवणे महत्वाचे आहे. तरच बाकी गोष्टी होऊ शकतील.” असे म्हणत तिने प्रियाच्या चेहऱ्यावरून आपला हात फिरवला आणि प्रियाला आपले डोळे जड होत आहेत असे वाटून काही क्षणातच ती शुद्ध हरपून तिथेच पडली.
क्रमशःकर्मभोग भाग ६,कर्मभोग भाग ६.
मिलिंद जोशी, नाशिक…